jak cicho
wśród krecich kopców
leśny grób

---

Muzeum momentalne

Jak cicho. Dinozaur wyszczerzył spod eonów kły,

lecz zamarł i skamieniał, zaledwie otworzyłaś drzwi

na świat i tutaj, do muzeum. Gdzie obok dziewczynka

rączką musnęła pazur, sprawdza, czy sama oddycha,

by naraz zapłakać ze strachu, z radości - któż zgadnie?

Nie ty, bo ty nagle dostrzegasz, jak bardzo jej ładnie

w tej żywej sukience, ze wstążką po babce we włosach,

że trzeba było aż tu przyjść z córką, aby się spotkać,

pojąć, jak mało czasu macie dla siebie i siebie,

jeśli tak wielkie serce w górze zdążyło skamienieć.

Przytulasz ją... jak atomowy schron nad głową dziecka,

jak atmosfera ponad śmierć matki śmiertelna ręka.